Υπάρχει μια μακροχρόνια πεποίθηση ότι ένα έτος ζωής των σκύλων είναι ισοδύναμο με επτά ανθρώπινα έτη. Αλλά αυτό τελικά ισχύει;
Σύμφωνα με ερευνητές, συμπεριφοριστές και κτηνιάτρους, η μαθηματική αυτή εξίσωση δεν είναι τόσο απλή. Η μέση διάρκεια ζωής ενός σκύλου είναι κατά προσέγγιση το ένα έβδομο εκείνης του ανθρώπου. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει πώς έφθασαν οι άνθρωποι σε αυτό το συμπέρασμα, το οποίο δεν είναι απαραίτητα και τόσο ακριβές. Ανεξάρτητα από τον οποιοδήποτε τρόπο υπολογισμού, ο σκύλος μεγαλώνει ταχύτερα από τους ανθρώπους
Κατά τα πρώτα δύο χρόνια της ζωής του, ο σκύλος μεγαλώνει και ωριμάζει γρήγορα διανύοντας σ’ αυτά τα δύο χρόνια τη βρεφική, την παιδική, την προεφηβική και την εφηβική ηλικία. Αυτό σημαίνει ότι τα πρώτα δύο χρόνια του σκύλου είναι ίσα με περίπου 15 έως 24 ανθρώπινα έτη. Από την ηλικία αυτή, η διαδικασία γήρανσης για τον σκύλο επιβραδύνεται σημαντικά. Έτσι, υπολογίζεται από ειδικούς ότι κάθε χρόνος της ζωής του από τα δύο χρόνια και έπειτα είναι ισοδύναμος με τέσσερα ή πέντε χρόνια δικά μας.
Ωστόσο, μόλις ένας σκύλος φθάσει στη μέση ηλικία άλλοι παράγοντες επιρροής μπαίνουν στο παιχνίδι. Δεν υπάρχουν επίσημες επιστημονικές μελέτες, αλλά μόλις φτάσουν περίπου τα 6 χρόνια ζωής, τότε το μέγεθος, το φύλο, η φυλή και ο τύπος του σκύλου αρχίζουν να παίζουν καθοριστικό ρόλο για την ταχύτητα γήρανσης. Οι μικρόσωμοι σκύλοι έχουν βραδύτερους ρυθμούς γήρανσης σε σχέση με τους μεγαλόσωμους συνομηλίκους τους. Φυλές όπως τα Chihuahua και Yorkshire, μπορεί να φθάσουν συχνά τα 18 έτη, ενώ η διάρκεια ζωής γιγαντόσωμων φυλών όπως οι Μεγάλοι Δανοί είναι τα 7 με 9 χρόνια. Οι μεσαίου μεγέθους σκύλοι βρίσκονται, συνήθως, στον μέσο όρο των δυο προαναφερθέντων.
Γιατί όμως οι σκύλοι δεν ζουν τόσο όσο και οι άνθρωποι;
Η ανομοιογένεια στη διάρκεια ζωής των διαφόρων ειδών έγκειται στη γενετική. Όπως όλα τα ζωντανά όντα, οι άνθρωποι και οι σκύλοι αποτελούνται από δισεκατομμύρια κύτταρα. Όταν οι επιστήμονες μελετούν την αιτία της γήρανσης στους ανθρώπους, μιλούν για κυτταρική βλάβη και γενετικό προγραμματισμό. Η γενετική υπαγορεύει τη διάρκεια ζωής κάθε κυττάρου και τον λειτουργικό τους ρόλο. Έτσι και τα κύτταρα του σκύλου έχουν καθορισμένη διάρκεια ζωής χωρίς να μπορούμε με οποιονδήποτε τρόπο να το αλλάξουμε.
Φυσικά τα γονίδια δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας επιρροής της πιθανής διάρκειας ζωής ενός σκύλου. Εμείς, με τον τρόπο μας, μπορούμε να επιτείνουμε, μερικώς, αυτό το χρονικό διάστημα. Πως όμως μπορεί να επιτευχθεί αυτό?
-Τρόπος διαβίωσης. Τα κατοικίδια που ζουν μέσα σε σπίτι/διαμέρισμα αποφεύγουν πιθανούς εξωτερικούς κινδύνους, έτσι το επίπεδο ευζωίας τους είναι υψηλότερο.
-Διατροφή. Η σωστή διατροφή, χωρίς υπερβολές με το ανθρώπινο φαγητό και τις λιχουδιές, μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην επιμήκυνση της διάρκειας ζωής του κατοικιδίου μας. Η παχυσαρκία είναι ένας ύπουλος εχθρός που τις περισσότερες φορές δεν τον υπολογίζουμε.
-Προληπτική φαρμακευτική αγωγή. Η τακτική και μεθοδική χορήγηση της αγωγής αποπαρασίτωσης συμπεριλαμβανομένων και των συχνών επισκέψεων στον κτηνίατρο προφυλάσσει τους τετράποδους φίλους μας από ανεπιθύμητες ασθένειες.
-Τήρηση του εμβολιακού προγράμματος. Η προστασία, μέσω εμβολιασμών, του σκύλου μας από ιδιαίτερα μεταδοτικές ασθένειες είναι κοινά αποδεκτό πως θωρακίζει σημαντικά την υγεία του.
-Στείρωση. Η ωοθηκυστερεκτομή στα θηλυκά και η ορχεκτομή στα αρσενικά κατοικίδια ζώα παίζει ευεργετικό ρόλο στη μακροζωία τους. Ειδικά για τα θηλυκά, με τη χειρουργική αφαίρεση του γεννητικού συστήματος τους μηδενίζουμε την εμφάνιση ασθενειών όπως πυομήτρα, ενδομητρίτιδα, καρκίνο της μήτρας/των ωοθηκών κ.λ.π., ενώ αν το χειρουργείο πραγματοποιηθεί σε νεαρή ηλικία μειώνουμε σημαντικά και την εμφάνιση καρκίνου του μαστού.
Συμπερασματικά, ενώ η επικρατούσα άποψη ότι ένα έτος σκύλου ισούται με επτά ανθρώπινα έτη καταρρίπτεται και το εύρος της διάρκειας ζωής των μικρών μας φίλων είναι προκαθορισμένο γενετικά, μπορούμε με σωστούς χειρισμούς να επιμηκύνουμε σημαντικά την διάρκεια ζωής τους απολαμβάνοντας για μεγαλύτερο διάστημα τη συντροφιά τους και αυτοί τη δική μας.
